به گزارش وبسایت نود، تیم فعلی تاتنهام هیچ شباهتی به تیم سابق پوچتینو ندارد.

تیم فعلی تاتنهام تیم پوچتینو نیست! ادعای عجیبی است، اما در عین شگفتی واقعیت های آماری آن را تایید می‌کند. چطور ممکن است؟ از 11 بازیکنی که در بازی این هفته مقابل برایتون از ابتدا در ترکیب اسپرز قرار گرفتند و در نهایت با 3 گل بازنده زمین را ترک کردند، 10 بازیکن حداقل در سه فصل اخیر در ترکیب تاتنهام بوده اند. نیمی از آن بازیکنان نیز بیش از شش سال است که در ترکیب تاتنهام حضور دارند. این ثبات و پایداری در ترکیب تیم کلید موفقیت تاتنهام بود و حالا بدل به معضل اصلی آنها شده است.

در بازی مقابل برایتون، برای چهارمین بار از ماه سپتامبر بود که پوچتینو تیمی را به زمین می‌فرستد که میانگین سنی آن بیش از 28 سال است. جالب است بدانید که در سه فصل نخست حضور پوچتینو در تاتنهام، او جوانترین ترکیب ابتدایی را در میان تمام تیم های لیگ برتر داشت و حالا ترکیب تیم او در میان چهار ترکیب مسن لیگ قرار دارد. بنابراین او با مشکل بزرگی مواجه شده است.

پوچتینو عاشق کار با جوانان است، آنها قابل انعطاف هستند، در ابتدای مسیر هستند، هنوز در حال یادگیری هستند و مشتاق به فراگیری. هرچند بازیکنان باتجربه و اثبات شده کیفیت و عناصر دیگری به تیم اضافه می کنند، اما در عین حال ممکن است عامل ایرادهایی در تیم باشند. چند فصل قبل بود که پوچتینو از تلاش یکی از تیم های لیگ برتری برای خرید یک هافبک متعحب شد، او تصور می کرد آن بازیکن طراوت و فروغ گذشته را ندارد. حالا او خود در تاتنهام با چنین وضعیتی روبرو است.

یکی از دلایل مهم علاقۀ پوچتینو به جوانان، انرژِی فراوان آنهاست. فلسفه فوتبال او می‌طلبد که بازیکنان خیلی سریع توپ را از حریف پس بگیرند، پرسینگ بی حد و حصر و جابجایی های همیشگی در زمین بازی. بنابراین قابل تصور است که چنین فلسفه ای با بازیکنان جوان، بهترین خروجی را می دهد.

همین انرژی، همین جنگندگی و همین جابجایی درون زمین مشخصه پوچتینو و تیم های او بود. اما تیمی که در مقابل برایتون بازی کرد، هیچ نشانی از تیم های پوچتینو نداشت، هیچ نشانی از مشخصه های پوچتینویی در آن نبود. تاتنهام دیگر مثل قبل پرس نمی کرد. دیگر در جلوی زمین مثل قبل توپگیری نمی کرد، نمی توانست همانند قبل موقعیت خلق کند. در نتیجه بازی مقابل این تیم اسپرز آسان شده است.

اما این فقط یک اتفاق نبود. اتفاقی نبود که در بازی با برایتون رقم خورده باشد. این اتفاق در بازی با بایرن مونیخ هم پیش آمد و وقتی به آمار کلی این فصل تاتنهام نگاهی بیندازیم، می بینیم که تیم پوچتینو مثل قبل پرس و توپگیری نمی کند. در نمودار زیر آمار توپگیری تاتنهام را در یک سوم هجومی خود (یک سوم دفاعی حریف) در فصول مختلف مشاهده می کنید. در طی چهار فصل گذشته این آمار در حدود 4 بوده است و اکنون نصف شده و به حدود 2 رسیده است.

پوچتینو نیز همانند هر مربی‌ بزرگی سبک و فلسفه خاص خود را دارد. همچون مورینیویی که با سبک خاص خود 2 بار قهرمان اروپا شد، یا گواردیولا که با فلسفه بازی مالکانه در فوتبال جهان خودنمایی کرد. درست است پوچتینو با این سبک هیچ جام معتبری نبرده است. ولی بسیار هم قابل احترام است. با همین سبک بازی بود که او بهترین خروجی را از این تیم گرفت و بازیکنان به پتانسیل حداکثری رسیدند. شاید اگر پول و شانس بیشتری هم در کار بود، موفقیت تا به حالا از راه رسیده بود.

پوچتینو ضرورت تغییر را متوجه شده است، اما در تابستان اقدامی اساسی برای این منظور صورت نگرفت. او مدت‌ها صبر کرد تا این تیم جوان رشد کند، بزرگ شود و فرآیند یادگیری را طی کند. این تیم جوان فصل قبل تا یک قدمی دستیابی به آن میوۀ ارزشمند پیش رفت و به گفته خود پوچتینو، شاید اگر قهرمان اروپا می شدند در همان تابستان تیم را ترک می‌کرد، اما او ماند و حالا با ترکیبی کار می کند که بازیکنانش توان و انرژی و شاید هم انگیزه گذشته را ندارند. مشخص نیست بازسازی این ترکیب چقدر زمان می برد و آیا پوچتینو وقت بازسازی را پیدا می کند یا خیر؟