به گزارش وبسایت نود، 4 تیر ماه 1397، شبی فراموش نشدنی در خاطرات فوتبال ایران است. شبی که در فاصله کوتاهی، ایرانی‌ها اوج هیجان و حسرت را تجربه کردند. لحظه‌ای که بیرانوند پنالتی رونالدو را گرفت، بزرگترین اتفاق برای ایران در جام جهانی رقم خورد و لحظه‌ای که شوت دقیقه 94 طارمی بیرون رفت، فرصت لمس رویای تاریخی از تیم ملی گرفته شد.

4 سال بعد از تقابل ایران با مسی، تقابل ایران و رونالدو از ماه‌ها قبل سوژه رسانه‌های داخلی شده بود. تیم ملی مقابل مسی نمایش فوق العاده‌ای داشت اما اشتباه مازیچ و زهر نابغه در دقایق آخر، اجازه نداد پایان قصه شیرین باشد. رونالدو از فاصله چند ماه مانده به جام جهانی، قلع و قمع حریفان را شروع کرده بود. گل تاریخی به یوونتوس در تورین و نابود کردن پاریسن ژرمن در دو بازی رفت و برگشت، باعث شد همه منتظر یک فاجعه برای ایران باشند. بعضی کاربران ایرانی شبکه‌های اجتماعی هم با میکس تیزر فیلم به وقت شام با چهره رونالدو، برای بیرانوند کری خواندند و وقتی بیرانوند با کلیپ چطوری کریس جواب داد، منتظر شادی گل‌های رونالدو برای شوخی‌های بعدی با بیرانوند شدند. در زمین مسابقه، اوضاع طور دیگری جلو رفت. بیرانوند با مهار پنالتی رونالدو تبدیل به قهرمان ملی شد و سی‌آرسون، دیگر فرصتی برای گل بعدی در آن جام پیدا نکرد.

کسی نمی‌تواند تاثیر بیرانوند، در نرسیدن ششمین توپ طلا به رونالدو را نادیده بگیرد. سی‌آرسون در 2 بازی اول جام جهانی، 4 گل زده بود و می‌توانست با زدن گل پنجم، باز هم به تنهایی در صدرجدول گلزنان قرار بگیرد. مهار پنالتی رونالدو اما همه چیز را عوض کرد. رونالدو به گل پنجم نرسید، تا پایان مسابقه روحیه‌اش را از دست داد، پرتغال بخاطر تساوی با ایران در گروهش دوم شد و دور بعد به جای روسیه، با اروگوئه برخورد کرد و حذف شد. تصور اینکه پرتغال با گلزنی رونالدو صدرنشین شود و مسیر راحت‌تری برای صعود در جام جهانی داشته باشد موضوع عجیبی نیست. کرواسی بخشی از رسیدنش به مراحل نهایی جام جهانی را، مدیون برخورد با همین روسیه در یک چهارم نهایی بود. هری کین که در پایان با 6 گل آقای گل شد هم 3 بازی بیشتر از رونالدو در جام جهانی انجام داد. همان نقطه، همان شیرجه و همان نتیجه، مسیر فصل رونالدو را عوض کرد. به جای او، مودریچ با درخشش مقابل روسیه و رسیدن به مراحل نهایی جام جهانی توپ طلا را برد.

خاطره بازی با پرتغال البته، برای ایران تلفیقی از افتخار و حسرت خواهد بود. ایران در ادوار گذشته جام جهانی، رویای صعود به دور حذفی را داشت اما هیچوقت، به این رویا نزدیک هم نشد. معمولا بازی‌های سوم تیم ملی یا تشریفاتی بودند، یا خیلی زود با گل‌های حریف تشریفاتی می‌شدند. این بار تیم ملی، تا دقیقه 95 شانس صعود داشت. تا لحظه‌ای که ریباند شوت قدوس، جلوی پای طارمی افتاد و او بین خداداد شدن و طارمی بودن، دومی را انتخاب کرد و شوتش را بیرون زد.

از حالا تا 3 سال بعد و سفر به قطر، شوت طارمی آخرین تصویر ایران از جام جهانی است. شاید 3 سال بعد، ایران بتواند قدم آخر را بردارد و از این سد عبور کند. شاید هم مثل گذشته، کارش به دقیقه 95 نکشد و خیلی زودتر، بار سفر را برای بازگشت ببندد. در هر حالتی، بازی با پرتغال مسابقه‌ای فراموش نشدنی برای فوتبال ایران خواهد بود. با خاطرات جذاب، با یک سیو فوق العاده و بغل پای دقیقه آخر، که به مقصد نرسید.