در برهه‌ای که ظاهرا قرار است تمام نقل و انتقالات مهم مربیان در 5 لیگ معتبر اروپا در ایتالیا صورت بگیرد، نیمکت‌‎های یوونتوس و اینتر با تحولی کلی مواجه شده است.

 کونته با سابقه 3 قهرمانی در سری A به اینتر آمده تا نشان دهد موفقیت‌هایش در سال‌های ابتدایی مربیگری چندان اتفاقی نبود اما مساله اینجاست که شاید ماجرا برعکس شود و نتایج با اینتر، او را به حاشیه براند. به هرحال تجربه ثابت کرده حداقل در سالیان اخیر، نیمکت اینتر جای امنی برای مربیان نبوده است. بدون احتساب مربی موقتی به نام استفانو وکی، اینتر از زمان آخرین قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، طی 9 سال 12 مربی عوض کرده یعنی تقریبا هر 250 روز یک مربی! این بی‌ثباتی ناشی از تصمیمات غلط روسای باشگاه و البته باندسالاری در تیم است. فصل گذشته اوج باندبازی را در جمع قهرمانان سابق اروپا دیدیم.؛ جایی که رسانه‌ها از وجود 3 باند در تیم خبر دادند؛ باند ایتالیایی‌ها، باند بازیکنان اروپای شرقی و باند آرژانتینی‌ها. ماجرا تا جایی ادامه یافت که وقتی پولیتانو در روزهای دوری ایکاردی از این تیم، شادی پس از گل او را تقلید کرد، پریسیچ کروات (یکی از اعضای باند شرقی) به او ضربه زد و مانع تداوم این مدل شادی گل شد. همان زمان شایعات، پریسیچ را تنها بازیکن حامی اخراج و دوری ایکاردی از اینتر معرفی می‌کرد. پاک کردن این جو مسموم، یک مربی اقتدارطلب و عصبی به نام کونته را می‌طلبد. هر چند برخلاف گمانه‌زنی‌های قبلی، کونته قصد فروش ایکاردی را ندارد اما به نظر می‌رسد دوره باندبازی در نرآتزوری به پایان رسیده است. با این اوصاف، مشکل دیگر تیم خو گرفتن به ناکامی و قانع شدن به حداقل‌هاست؛ آنچه در تمام این سال‌ها از اینتر یک بازنده ساخته است؛ حداقل در مقایسه با تیم برنده اینتر در سال 2010.  اگر کونته به سرعت دوران مربیگری در یوونتوس و چلسی موفق به نهادینه کردن ایده‌هایش در اینتر شود، می‌توان حضور یک برنده در تیمی بازنده را منشا امیدواری برای هواداران رنچ کشیده نرآتزوری دانست. در سوی دیگر، دشمن دیرینه اینتر یعنی یوونتوس هم دچار تحول روی نیمکتش شده است. پس از جدایی آلگری و اعلام رسمی استراحت یک فصله او، ساری به عنوان نزدیک‌ترین گزینه جذب یووه شد. پس از قهرمانی او با چلسی در فصل گذشته لیگ اروپا، یک تصویر جالب، تمام زوایای سرمربی ایتالیایی را آشکار ساخت؛ تصویری که او را با تنها جام دوران مربیگری‌اش در تیمی دسته سومی در ایتالیا نشان می‌داد. بله، ساری تا قبل از قهرمانی در فصل گذشته لیگ اروپا با وجود سابقه بیش از 2 دهه‌ای در فوتبال، هرگز جام معتبری نبرده بود و با وجود اینکه ناپولی را تا یک قدمی قهرمانی در فصل 2018-2017 سری A برد، هرگر نتوانست یک جام برای این تیم به ارمغان بیاورد. ساری هر چقدر در جام بردن موفق نبوده اما در مهار حاشیه‌ها استاد است. این مرد سیگاری فصل گذشته ماجرای تمرد کپا، سنگربان چلسی از ترک زمین در جریان فینال جام اتحادیه را مدیریت کرد و اجازه نداد تیم دچار حاشیه شود. در یوونتوس اما او به اقتداری بیش‌تر برای مقابله با حواشی ایجاد شده احتمالی توسط امثال رونالدو دارد. با هر معیاری او یک مربی بازنده است و یوونتوس با 8 قهرمانی متوالی در سری A، یک برنده مطلق. باید دید کدام یک بر دیگری غالب خواهد شد. در سوی مقابل هم کونته به عنوان یک مربی برنده در تیمی بازنده کار سختی در پیش دارد. هواداران یوونتوس، کونته را خائن می‌دانند اما شاید اگر رویه ساری در ناپولی در تورین هم تکرار شود، خائن اصلی به موفقیت‌های بی‌نظیر یوونتوس در لیگ، نه یک شخص بیرون از باشگاه، بلکه سرمربی جدید این تیم باشد!