به گزارش وبسایت نود، شاید در ظاهر مائوریتسیو ساری همچنان سرمربی چلسی باشد اما می‌توان دیگر دوران او را در استمفوردبریج پایان یافته تلقی کرد. 

ساری که در تابستان 2018 جای هموطن خود، آنتونیو کونته، را روی نیمکت چلسی گرفت، شروعی امیدوارکننده همراه آبی ها داشت اما نتایج رفته رفته افت کردند و "ساری بال" نیز نتوانسته بود محبوبیتی بین غالب طرفداران چلسی کسب کند تا زمزمه های اخراج ساری حتی در میانه های فصل هم شنیده شود. 

با این حال، ساری فصل آبی ها را نجات داد. او چلسی را به رده سوم جدول رساند تا بعد از غیبتی یک ساله، آبی ها دوباره به جمع 4 تیم برتر لیگ بازگردند. اما شاید مهم تر از آن، قهرمانی چلسی در رقابت های لیگ اروپا باشد. قهرمانی ای که موجب شده چلسی اکنون در سید یک فصل بعد لیگ قهرمانان اروپا در صف بزرگان قرار گیرد. به همه این ها، باید حضور در فینال جام اتحادیه را هم اضافه کرد تا دریافت ساری بعد از یک فصل، روی کاغذ با موفقیت لندن را (احتمالا) به مقصد یوونتوس ترک می‌کند.

تلاش های چلسی برای یافتن سرمربی بعدی آغاز شده و تغییر بعدی، بیست و یکمین تغییری خواهد بود که نیمکت چلسی در دوران لیگ برتر به خود دیده است. در واقع حضور ساری به جای آنتونیو کونته در تابستان 2018، بیستمین تغییر مربی چلسی از سال 1992 و شروع لیگ برتر تاکنون بود و اکنون آبی ها بعد از تنها یک فصل، دوباره باید به فکر فردی تازه برای نیمکت خود باشند. 

البته این تغییرات، همواره به معنای آمدن نام های جدید نبوده است. ژوزه مورینیو و گاس هیدینک دو نفری بوده اند که دو بار در راس کادر فنی قرار گرفته اند و ری ویلکینز فقید نیز در دو مقطع مجزا (یک بار مشترک و بار دیگر تنها) هدایت موقت چلسی را ولو برای یک بازی در دست داشته است.

فورفورتو به تمامی مربیان چلسی در فضای لیگ برتر پرداخته که در ادامه نگاهی به آن ها و تاریخ شروع کارشان روی نیمکت آبی ها خواهیم داشت:

یان پورترفیلد (اسکاتلند): ژوئن 1991

دیوید وب (انگلستان، موقت): فوریه 1993

گلن هادل (انگلیس): ژوئن 1993

رود گولیت (هلند): می 1996

جان‌لوکا ویالی (ایتالیا): فوریه 1998

گراهام ریکس و ری ویلکینز (انگلیس، موقت): سپتامبر 2000

کلودیو رانیری (ایتالیا): سپتامبر 2000

ژوزه مورینیو (پرتغال): ژوئن 2004

آورام گرانت (رژیم صهیونیستی): سپتامبر 2007

لوئیز فلیپه اسکولاری (برزیل): جولای 2008

ری ویلکینز (انگلیس، موقت): فوریه 2009

گاس هیدینک (هلند، موقت): فوریه 2009

کارلو آنچلوتی (ایتالیا): ژوئن 2009

آندره ویاش بواش (پرتغال): ژوئن 2011

روبرتو دی‌متئو (ایتالیا): مارچ 2012

رافائل بنتیس (اسپانیا، موقت): نوامبر 2012

ژوزه مورینیو (پرتغال): ژوئن 2013

استیو هالند (انگلیس، موقت): دسامبر 2015

گاس هیدینک (هلند، موقت): دسامبر 2015

آنتونیو کونته (ایتالیا): جولای 2016

مائوریتسیو ساری (ایتالیا): جولای 2018

در تاریخ لیگ برتر انگلیس و از فصل 93-1992 شش تیم چلسی، تاتنهام، اورتون، منچستریونایتد، لیورپول و آرسنال تیم هایی بوده اند که در تمامی 27 فصل سپری شده در رقابت ها حضور داشته اند. از این بین هیچ تیمی به اندازه چلسی (21) دچار تغییر و تحول روی نیمکت خود نشده و نزدیک ترین تیم به آبی های لندن، تاتنهام است که در طول این سال ها 19 تغییر را روی نیمکت خود دیده است. 

البته حضور مربیان موقت یکی از دلایل افزایش این تغییرات برای هر دو تیم بوده است. برای مثال زوج ریکس-ویلکینس در سپتامبر 2000 تنها در 2 مسابقه چلسی را هدایت کردند، ویلکینز خود در سال 2009 و پیش از ورود هیدینک تنها در یک مسابقه آبی ها را رهبری کرد و استیو هالند مربی کنونی انگلستان در دسامبر 2015 در یک مسابقه روی نیمکت چلسی نشست. این اتفاق برای تاتنهام هم به شکلی مشابه رخ داده است. دیوید پلیت و کلایو آلن به ترتیب در 3 و 2 مقطع گوناگون به شکل موقت روی نیمکت اسپرز نشسته اند؛ مربیانی که موقت بوده اند اما از آن جایی که تیم در بازی هایی با رهبری آن ها به میدان رفته، نمی‌توان نام آن ها را در ذکر تغییرات از قلم انداخت.

بعد از چلسی و تاتنهام، نوبت به اورتون می‌رسد که در این سال ها 13 بار نیمکت خود را دستخوش تغییر کرده است. در رده های بعدی نیز نام های لیورپول (9 تغییر)، آرسنال (6 تغییر) و منچستریونایتد (5 تغییر) دیده می‌شود. 

یکی از نتایج این تغییرات زیاد، عدم ثبات مربیان روی نیمکت برای سالیان متمادی است. باثبات ترین مربی چلسی در این سال ها کلودیو رانیری بوده که او نیز 3 ماه قبل از رسیدن به 4 سال، از سمت خود برکنار شد. در تاتنهام، مائوریسیو پوچتینو به زودی روی نیمکت اسپرز 5 ساله می‌شود، در اورتون دیوید مویس بیش از 11 سال هدایت این تیم را به دست داشت، در لیورپول ژرار هولیه و رافا بنیتس هر یک برای 6 سال در آنفیلد حضور داشتند، در منچستریونایتد آلکس فرگوسن برای 21 سال شیاطین سرخ را رهبری کرد (فقط با احتساب دوران لیگ برتر) و در آرسنال نیز آرسن ونگر بعد از حدود 22 سال از این تیم کناره گرفت.

شاید بسیاری تغییرات بیش از حد نیمکت چلسی را مرتبط با رومن آبراموویچ و عطش او برای کسب موفقیت بدانند اما پیش از ورود آبراموویچ در سال 2003 نیز از این دست تغییرات در چلسی مشاهده شده است. در سپتامبر 2000 و در دوران مدیریت کن بیتس، جان‌لوکا ویالی در شرایطی شغل خود را از دست داد که در یک بازه زمانی 2 سال و 7 ماهه، 5 جام را برای چلسی به ارمغان آورده و آخرین جام خود را نیز تنها یک ماه قبل از اخراج، با پیروزی 2-0 بر منچستریونایتد کسب کرده بود. (جام خیریه 2000)

ژوزه مورینیو در طول 3 فصل کامل حضور در چلسی (مقطع نخست) این تیم را به 6 قهرمانی (از جمله نخستین قهرمانی آبی ها در سطح اول جزیره بعد از 50 سال) رساند اما چندماه بعد از قهرمانی در جام حذفی برکنار شد. جانشین او، آورام گرانت که در ابتدای فصل 08-2007 به عنوان مدیرورزشی به چلسی آمده بود، چلسی را در لیگ برتر به رده دوم رساند، نایب قهرمان جام اتحادیه کرد و برای اولین بار در تاریخ به فینال لیگ قهرمانان رساند، اما انگار 3 نایب قهرمانی بیشتر از مثبت بودن، به عنوان نقطه ای منفی در کارنامه گرانت در نظر گرفته شد. 

گاس هیدینک که در میانه های فصل 09-2008 به نیمکت چلسی رسیده بود، تیم چهارم جدولی لوئیز فلیپه اسکولاری را به رده سوم رساند، در جام حذفی قهرمان شد و با بدشانسی تمام از صعود به فینال لیگ قهرمانان بازماند. البته هیدینک هرگز قرار نبود در قامت یک مربی دائمی در چلسی حضور داشته باشد. 

کارلو آنچلوتی بعد از فصل به یادماندنی 10-2009 و کسب دوگانه داخلی، یک فصل بدون جام را پشت سر گذاشت تا بهترین بهانه را برای مالک روس فراهم کرده باشد. روبرتو دی‌متئو جانشین آندره ویاش بواش شد و تیم او را به قهرمانی در جام حذفی و البته، لیگ قهرمانان اروپا رساند. اما یک شروع ضعیف، دی‌متئو را 6 ماه بعد از یگانه قهرمانی چلسی در لیگ قهرمانان از نیمکت چلسی دور کرد. رافائل بنیتس نیز در شرایطی از چلسی خارج شد که این تیم را برای نخستین بار در تاریخش به قهرمانی لیگ اروپا رسانده بود. البته در این مورد خاص به نظر می‌رسد هیچ یک از طرفداران چلسی از خروج بنیتس ناراحت نشده اند.

در مورد اخراج مورینیو در دسامبر 2015 شاید نتوان بهانه ای آورد اما در مورد آنتونیو کونته، او نیز فردی بود که چلسی را در فصل نخست با 93 امتیاز به قهرمانی لیگ برتر رساند و در فصل دوم نیز علیرغم خروج چلسی از جمع 4 تیم برتر، به قهرمانی در جام حذفی رهنمون کرد. اما او نیز علیرغم میل هواداران در چلسی ماندنی نشد. 

از آغاز لیگ برتر در فصل 93-1992 چلسی به 24 جام قهرمانی دست یافته (داخلی و اروپایی) که از این منظر دومین تیم موفق انگلیسی در این برهه محسوب می‌شود. در حقیقت در تمامی این سال ها تنها منچستریونایتد توانسته با 38 قهرمانی، جام های بیشتری را نسبت به چلسی کسب کند. آرسنال در این سال ها 20 بار قهرمان رقابت های مختلف شده، لیورپول به 13 قهرمانی رسیده و اورتون و تاتنهام نیز هریک به ترتیب 2 و یک جام را بالای سر برده اند. منچسترسیتی نیز که البته در برخی از دوره های لیگ برتر غایب بوده و در سال های اخیر به یک قدرت تبدیل شده، 12 جام را کسب کرده است.

نمی‌توان منکر کارایی برخی از این تغییرات شد، چرا که چلسی کسب چند جام را مدیون مربیانی است که در میانه های راه آورده است، اما از طرف دیگر به نظر می‌رسد اطمینان بیشتر به برخی مربیان می‌توانست چلسی را به جام هایی بیشتر از آن چه اکنون در موزه افتخارات باشگاه وجود دارد، برساند. ثبات روی نیمکت، اتفاقی است که هواداران چلسی هنوز هم نتوانسته اند آن را به شکل واقعی لمس کنند.