به گزارش وبسایت نود، آرسنال و منچستریونایتد در حالی روز یکشنبه به مصاف هم می روند که آرسنال در هشت بازی اخیر خانگی خود در لیگ برتر پیروز شده است، در آن سمت یونایتد نیز در هر هشت مسابقه اخیر خود در خارج از خانه به برد رسیده است. آخرین باری که آرسنال در یک مسابقه (در تمامی رقابت‌ها) در خانه شکست خورده بود، پنج بازی قبل بود، در جام حذفی که مقابل همین یونایتد بازنده شد.

حال این دو تیم روز یکشنبه یک بار دیگر مقابل هم صف آرایی خواهند کرد. این بار در جدال حساس در لیگ برتر که نتیجه اش می تواند در تعیین سرنوشت تیم حاضر در بین 4 تیم برتر لیگ، تاثیر زیادی داشته باشد. تیم امری پنج شنبه شب در فرانسه مقابل رن شکست خورد، اما آنها در خانه تیمی متفاوت هستند. یونایتد هم با روحیه ای خوب بعد از برد شیرین در فرانسه مقابل پاریسن ژرمن، به این مسابقه می آید. برد مقابل تیم پاریسی، نهمین برد پیاپی یونایتد در خارج از خانه در تمامی رقابت ها بود.

اما چرا آرسنال در خانه اینقدر خوب و در خارج از خانه بد است؟

بازیکنان خلاقی همچون اوزیل، مخیتاریان و ایووبی در کار با توپ و ایجاد فرصت گلزنی در خانه عملکرد بهتری دارند. به طور میانگین آرسنال در بازی های خانگی 57.7 درصد از مالکیت توپ را در اختیار دارد و این آمار در بازی های خارج از خانه 53.4 درصد است، بنابراین آنها در خانه فرصت بیشتری برای کار با توپ و موقعیت سازی دارند. بازیکنان خلاق تیم امری می‌توانند به مدد همین تملک بیشتر روی توپ و میدان، در مقابل تیم هایی که عقب می نشینند، فرصت گلزنی خلق کنند.

وقتی آرسنال در خانه صاحب توپ است، مدافعین کناری زیاد به سمت جلو حرکت می کنند و وینگرها نیز بیشتر حرکت عرضی دارند. پیش تر آرسنال در زمان حمله، اگر تیم حریف توپ ربایی می کرد، بسیار آسیب پذیر جلوه می کرد. اما امری توانست این نقص را برطرف کند. او پشتِ فاز هجومی تیمش یک مربع ساخته تا تیمش به بالانس خوبی در زمین برسد. اما هنوز سوالات دیگری در این میان وجود دارند. اگر او به مخیتاریان بازی بدهد، چطور می تواند جایی را برای اوزیل در ترکیب تیمش ایجاد کند؟ و این عدم بالانس در بازی های خارج از خانه چگونه قابل حل است؟

ترکیب 4-2-3-1 مورد استفاده توسط امری در بازی های اخیر نتایج خوبی را برای آنها رقم زده است؛ برد مقابل ساوتهمپتون احیاشده و تساوی با تاتنهام در ومبلی. اما در این سیستم یک نقطه ضعف بزرگ وجود دارد، وقتی بازیکنان وینگر به عرض می زنند و مدافعین کناری رو به جلو می تازند، فضای زیادی در پشت مدافعین کناری برای تیم مقابل به خصوص برای ضدحمله پیش می آید. موقعیتی که یونایتد در بازی جام حذفی بیشترین بهره را از آن برد.

برای فضاسازی و ارسال پاس بین خطوط در فلسفه تیمی با تفکرات مالکانه، تیم حمله کننده بایستی زمین را برای رقیب گسترش دهد تا شکاف هایی در خط دفاع تیم رقیب ایجاد کند. همانطور که در تصویر زیر می بینید؛ یونایتد در بازی جام حذفی، در فاز دفاعی فشرده و نزدیک به هم کار کرد، آرسنالی ها که با فاصله از هم بازی می کردند تا شکاف در تیم حریف ایجاد کنند، همچون صحنه زیر توپ های زیادی را از دست دادند.

در ادامه یونایتد روی یک پاس خوب، از فاز دفاعی بیرون آمد، هررا در میانه میدان فضا خوبی پیش روی خود داشت. با چند گام پیشروی و یک پاس چند یاردی، یونایتد توپ را به 50 یارد آنطرف تر برد و از موقعیت دفاعی به فاز هجومی رفت.

آرسنال هم که مدافعین کناری خود را در فاز دفاعی نداشت، این چنین در موقعیت 3 در برابر 2 قرار گرفت و با دوندگی لوکاکو و ضربه لینگارد، توپچی ها در این صحنه گل دریافت کردند.

واضح است که آرسنال در خانه تیم بهتری است، زدن 36 گل در خانه و خوردن 12 گل در مقایسه با 26 گل زده و 27 گل خورده در خارج از خانه، کاملاً گواهی است بر این ادعا. در شکست 3-1 مقابل یونایتد در جام حذفی، آرسنال 63 درصد تملک توپ را داشت ولی برنامه سولسشائر در ضربه زدن به حریف روی ضدحملات و استفاده از نقاط ضعف آرسنال، باعث شد میزبان شکست تلخی را تجربه کند. تیم امری باید این نقطه ضعف را در بازی روز یکشنبه پوشش دهد.

چرا یونایتد در خارج از خانه تیمی عالی است؟

فلسفه سولسشائر مبتنی بر بازی سریع، رو به جلو به سمت دروازه حریف و اعطای آزادی عمل به بازیکنان برای ضدحملات، به خوبی در یونایتد جا افتاده است. در ترکیب 4-2-3-1 مورینیو یا همینطور 4-3-3 مربی پرتغالی، بازیکنان اندکی اجازه می یافتند تا در حملات تیم شرکت کنند. اما اوله گونار آزادی عمل بیشتری به بازیکنان تیمش داده است. اما همانطور که اثرات ونگر در تیم آرسنال هنوز قابل مشاهده است، در تیم یونایتد نیز اثرات مورینیو هنوز دیده می شود.

یونایتد در این فصل تحت نظر مورینیو عملکرد بسیار بدی از منظر دفاعی داشت. یونایتد به عنوان یک تیم مدعی بیش از حد دفاع می کرد، آنها حتی به رقبای میان جدولی هم اجازه می دادند تا در خانه به آنها حمله کنند و در عوض خود چشم به ضدحملات داشتند. فلسفه یونایتد در بازی های خارج از خانه نیز بسیار محتاطانه بود. اما نباید فراموش کرد این آمار ضعیف در خط دفاعی در شرایطی رقم خورده است که همین تیم با همین بازیکنان، فصل پیش بعد از من سیتی، بهترین خط دفاع لیگ را به نام خود ثبت کرد.

حالا سولسشائر از بازیکنانی که مدت ها با این ذهنیت بازی کردند، خواسته تا در زمانی که توپ را می گیرند، با سرعت تمام به سمت دروازه حریف پیش بروند، در حالی که پیش تر در زمان مورینیو، یونایتد حتی زمان تصاحب توپ، با سرعت کمی به سمت دروازه حریف پیش می رفت و زمان زیادی را صرف شکل دهی فاز هجومی خود می کرد، اما اکنون اوله گونار از بازیکنان تیم خود خواسته تا هر زمان توپ را گرفتند، شیفتی همگانی در زمین داشته و به سمت دروازه حریف یورش ببرند. در تصاویر زیر می بینید که یونایتد در زمانی که توپ را می گیرد، چطور به سمت دروازه حریف یورش می‌برد.

ملاحظه می کنید که تیم بعد از اینکه پل پوگبا به عنوان رهبر زمین توپ را جلو می برد، چطور به سمت زمین حریف پیشروی می کند، این تصویر مربوط به بازی هفته قبل با ساوتهمپتون است.

حالا پل پوگبا نیز می تواند اثر بیشتری در زمین و به خصوص در حملات تیمش داشته باشد، چرا که دغدغه کمتری برای کارهای دفاعی در ذهن دارد. پل پوگبا به نسبت دوران مورینیو، بیشتر در سمت چپ زمین حضور دارد، پست مورد علاقه خود که تاثیرگذاری او در این بخش نیز بیشتر است. در تصویر زیر می توانید شماتیک حضور پوگبا را در زمین بازی در دوران مورینیو و سولسشائر مقایسه کنید. در عین حال مدافعین کناری فرصت ملحق شدن به خط حمله را دارند، هافبک‌ها نیز می توانند در بخش هجومی به تیم کمک کنند.

تصویر سمت چپ لمس توپ توسط پوگبا را در دوران سولسشائر (در یک مسابقه) با بازی دیگری از این بازیکن (تصویر سمت راست) در دوران مورینیو مقایسه کرده است.

سالهاست که بازیکنان آرسنال با فلسفه تملک توپ، به زمین فرستاده می شوند. منچستریونایتد طی دو فصل و نیم اخیر تحت نظر مورینیو و سپس اوله گونار بیشتر با تفکر انتقال توپ از فاز دفاعی به حمله، راهی زمین شده است. البته آنها در خانه بیشتر تملک توپ را دارند ولی اکنون تحت نظر اوله گونار نسبت به دوران مورینیو، فاکتور پیش بینی ناپذیری در بازیشان برای رقبا بیشتر دیده می شود. حالا آنها تیمی شجاع تر هستند.

آمار تیم مورینیو در این فصل از لیگ برتر، 53.2 درصد تملک توپ و 9.7 شوت در هر بازی بود، این آمار در دوران سولسشائر به 58 درصد و 11.5 شوت رسیده است. تیم های رقیب در دوران مورینیو، می دانستند وقتی به الدترافورد می آیند یا باید با تملک توپ اجازه فرصت سازی را به یونایتد ندهند یا با عقب نشستن، توپ را به یونایتد دهند و این تیم را وادار به پاس های کم اثر کنند. این وضع اکنون تغییر کرده است.

نکته مهم دیگر در مورد یونایتد این است که با حضور اوله گونار و فیلان، شیاطین سرخ هر هفته با توجه به قدرت رقیب، بازیکنان در دسترس و شرایط بازی، تاکتیک های متفاوتی را اتخاذ می کنند. حالا مربی نروژی با تزریق اعتماد به نفس به بازیکنانش، به آنها جرات داده تا با شجاعت بیشتری به سمت دروازه رقیب پیش بروند.

برای بازی با آرسنال در روز یکشنبه، ممکن است سولسشائر تیمش را با همان ترکیب 4-4-2 لوزی به زمین بفرستد، یا امکان دارد از ترکیب 4-4-2 و یا 4-5-1ی استفاده کند که در دیدار با پاریس، بهره برد. در بازی جام حذفی که یونایتد پیروز شد، لوکاکو و سانچز در کناره ها بازی کردند و بیشترین بهره را از فضای خالی پشت مدافعین کناری آرسنال بردند. در ادامه نیز مارسیال در این فضا حضور پیدا کرد. و در نهایت یونایتد از همین فضا استفاده کامل را برد و به برتری رسید.

جدال روز یکشنبه، مسابقه میان دو تیم با شرایط متفاوت است. آرسنال که یک روز استراحت کمتری داشته است، امیدوار به تداوم رکورد خانگی اش در مقابل تیمی است که در هفته های اخیر در خارج از خانه دست نیافتنی بوده است. تیم امری اگر پیروزی می خواهد باید از اشتباهات رخ داده همچون بازی دو تیم در جام حذفی، بپرهیزد. در آن سمت یونایتد اکنون با حضور سولسشائر در اوج اعتماد به نفس قرار گرفته است و می توان گفت فاکتور ترس بازگشته است.