امیر عابدزاده تاج پادشاهی شش قدم را بر سر گذاشت!

ورزش 11 - تیم ملی ایران در دو سال اخیر در سنگر خط دروازه خود هیچگونه مشکلی را احساس نکرده است، چه در رقابت های داخلی و چه در جمع لژیونر ها در این سال های گذشته ایران صاحب بهترین ها و با کیفیت ترین دروازه بان های ممکن بوده است تا پیراهن شماره 1 این پست جدلی جذاب و جنجالی را میان گزینه هایی چون علیرضا بیرانوند، رشید مظاهری و امیر عابدزاده را رقم بزند!

انتخاب اول کارلوس کی روش در ماه های اخیر همانگونه که از ترکیب های گذشته تیم ملی مشخص است، علیرضا بیرانوند بوده است، سنگربانی که در رقابت های جام جهانی 2018 روسیه نیز عملکرد قابل قبولی را ارائه داد و مهار پنالتی اش در دیدار برابر تیم ملی پرتغال و کریستیانو رونالدو بدل به یکی از صحنه های ماندگار تاریخ فوتبال کشور شد، اما دیگر جام بیست و یکم را پشت سر گذاشته ایم و در آستانه رقابت های حساس جام ملت های آسیا قرار داریم! قطعا واژه امنیت برای بازیکنانی که در این سال ها با کی روش کار کرده اند بی مفهوم خواهد بود؛ البته در این میان استثنا هایی چون محمدرضا خانزاده نیز وجود دارند، اما در حالت معمول کی روش هرگز هیچ جایگاه ثابتی را برای بازیکنان ترکیب اصلی خود در ترکیبش ایجاد نکرده است!

امیر عابدزاده پیش تر در چالش خودساخته اش برای رسیدن به سنگر تیم ملی موفق و سربلند بیرون آمده بود، چه کسی باور می کرد پسر احمدرضا عابدزاده که در پرسپولیس فرصت بازی را پیدا نکرد و در آخر مسیرش به راه آهن سرانجامید، بتواند با خیزش دوباره اش در کنار ایکر کاسیاس به عنوان برترین دروازه بان لیگ پرتغال شناخته شود؟

دیدگاه های مختلفی نسبت به امیر عابدزاده وجود دارد؛ نکته جالب اینجاست که در تمامی این دیدگاه ها نکات منفی دیده نمی شود و اغلبا تفسیر ها در ارتباط با امیر عابدزاده مثبت و کاملا امیدبخش است؛ می توان به جرات گفت که در ارتباط با هیچکدام از بازیکنان تیم ملی ایران هرگز چنین دیدگاه کاملا مثبتی وجود نداشته است!

برخی او را میراث احمدرضا عابدزاده برای فوتبال ایران می دانند و معتقدند که پدر نقش بسزایی در جایگاه امروزی او داشته است، این تعبیر می تواند تا حدودی درست باشد، اما نباید فراموش کرد که در ارتباط با دروازه بان تاریخی ایران و بلکه آسیا صحبت می کنیم! قرار گرفتن زیر سایه چنین مردی خود یک دوئل خارج از مستطیل سبز است!

اگر بخواهیم امیر عابدزاده را به احمدرضا مقایسه کنیم، چندان نقاط اشتراکی را میان آنها پیدا نخواهیم کرد! امیر در خروج های بی مهابا شباهت بسیار عجیبی به پدر دارد! اما سبک شیرجه تا ضربات پا و جای گیری درون دروازه تا واکنش های درلحظه اش بسیار متفاوت از احمدرضا بوده است، می توان به جرات گفت که امیر سبک کاملا موفق خود را دارد.

به لحاظ فیزیکی او در مقیاس با پدر از قامت و اندامی کوچک تر بهره می برد، پس از این مسئله کاملا منطقی است که او سبک دیگری را برای نوع دروازه بانی خود قرار دهد، چرا که سبک احمدرضا منحصربفرد خود بوده و هرگز کسی نمی تواند بدان ظرافت آن را اجرا کند؛ از هرچه که بگذریم نمی توانیم از خروج های جذاب و هیجان انگیز امیر از دروازه بگذریم! او ورژن آپدیت شده پدر است، ما را به ملبورن می برد و در فرانسه 1998 فرود می آورد؛ حس دیدن دوباره احمدرضا با خروج های امیر به معنای واقعی تعبیر می شود، او می تواند سنگربان اول تیم ملی ایران در جام ملت ها باشد؛ چرا که نگاه های مثبت این روزها بیش از همیشه به قامت میراث عابدزاده در فوتبال ایران قرار گرفته است؟